Planetary Consciousness. Ecosystems of Care

Świadomość planetarna. Ekosystemy troski
4.11–2.12.2025

Miejsce:
School of Digital Arts (SODA), Manchester Metropolitan University 

Artystki & artyści & osoby artystyczne: 
Ernest Borowski, Hubert Czerepok, Rafał Dominik, Eternal Engine, Justyna Górowska, INEXSISTENS, Andrei Isakov, Piotr Kopik, Agnieszka Polska, PXKRW, Szymon Rogiński, Sebulec, Anastasiia Vorobiova, Dominika Wolska

Zespół kuratorski: 
Eliza Urwanowicz-Rojecka & Jakub Wróblewski

Współpraca:
Toby Heys & Adam Cooke, School of Digital Arts (SODA), Manchester Metropolitan University \
Agnieszka Rudzińska, Instytut Adama Mickiewicza

Identyfikacja wizualna:
Renata Motyka

„Świadomość planetarna. Ekosystemy troski” to kolejny z projektów promujących polską i ukraińską współczesną sztukę cyfrową, realizowanych w ramach współpracy Galerii Arsenał w Białymstoku z Pracownią 3D i Zdarzeń Wirtualnych II na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. 

Projekt inspirowany jest kategorią świadomości planetarnej – nawiązującej do teorii socjologa i teoretyka globalizacji Rolanda Robertsona, twórcy terminu świadomość globalna (Robertson 1992, 2014). Nazwany tak przez Robertsona zwrot w kierunku relacji świat – wszechświat już zakładał przekroczenie perspektywy globalnej na rzecz planetarnej. Tę perspektywę dookreśla filozof technologii Yuk Hui „(…) myślenie planetarne nie jest tożsame z ogłaszaniem ani definiowaniem suwerenności kosmosu ani z głębokim zanurzeniem w terraformację czy geoinżynierię, chociaż takiej tematyki można by się, rzecz jasna, spodziewać po książce poświęconej myśleniu planetarnemu. Myślenie planetarne oznacza przede wszystkim rozważania wykraczające poza układ współczesnych państw narodowych, niezdolnych do rezygnacji z zaciekłej konkurencji gospodarczej i militarnej; po drugie – sformułowanie języka współistnienia, sprzyjającego zamieszkiwaniu wspólnej planety przez różnych ludzi i różne gatunki; po trzecie – stworzenie nowych ram, umożliwiających nam wyjście poza koncepcję terytorium, reakcję na obecny kryzys ekologiczny i odwrócenie przyspieszonego procesu entropii antropocenu” (Hui, 2025). 

Świadomość planetarna w naszym rozumieniu dotyczy zatem Ziemi jako całości. Planety eksploatowanej, wyzyskiwanej, lekceważonej, prowadzonej sukcesywnie na skraj zagłady. Jednocześnie traktowanej coraz bardziej podmiotowo, z empatią i troską. Kluczowe zaś dla tych kategorii wydają się sploty zachodzących współcześnie transformacji ekologicznych i technologicznych. 

Może zatem – jak sugeruje Yuk Hui – aby nazywać nierozpoznaną przyszłość, należy najpierw zgłębić teraźniejszość różnorodności technologicznej, czyli wielorakości sposobów rozumienia i budowania technologii (Hui, 2022, 2025)? W perspektywie planetarnej nowemu podejściu do technologii powinna, według filozofa, towarzyszyć różnorodność myśli (nooróżnorodność) oraz bioróżnorodność. Chcemy uwzględnić te założenia, przyglądając się strukturze współczesnej technosfery i jej powiązaniom z polem sztuki. Prezentowane prace, w świadomy sposób wykorzystujące nowe techniki obrazowania, uwzględniają perspektywę planetarną, a więc za punkt wyjścia przyjmują kategorię troski o planetę. Ich autorki i autorzy pochodzą z Polski i Ukrainy – obszaru, który współcześnie nazywany jest Europą Wschodnią lub Środkowo-Wschodnią. Kontekst kulturowy prac rezonuje ze sposobem korzystania z nowych technik obrazowania, estetyką i akcentami narracyjnymi prac. Jaką wizję świata realnego i wyobrażonego kreują?

Artystki i artyści poprzez czułe, voyeurystyczne i poetyckie gesty odnoszą się do różnych typów relacji w skali mikro i makro. Projektują nowe sposoby komunikacji między technosferą, jednostkami lub zbiorowością ludzką i bytami nieludzkimi. Proponują beztroską zabawę na zgliszczach umierającej planety w nowym, fantomatycznym wydaniu fin de siècle. Przenoszą kwestie odpowiedzialności i sprawczości w przestrzeń wirtualną, w której powyższe wartości mieszają się ze sobą. Poprzez unikalną autorską estetykę oferują nowatorskie podejścia do istoty bycia.

Instrumentarium prezentowanych działań jest szerokie – artystki i artyści wykorzystują nowe, cyfrowe sposoby obrazowania, operując przestrzenią 3D, animacją tworzoną bezpośrednio w silnikach graficznych, przechwytywaniem ruchu i mimiki, reaktywnym dźwiękiem przestrzennym, symulacjami oraz algorytmami sztucznej inteligencji. Aby budować pełniejszą narrację i osiągnąć efekt imersji, stosują gogle VR. W ten sposób tworzą wielowymiarowe, generatywne i otwarte symulacje rzeczywistości lub światy gotowe na przyjęcie nieograniczonej liczby użytkowniczek i użytkowników.

Estetyka prac jest zróżnicowana, często wynika z wybieranego narzędzia i sposobu pracy nad prowadzaniem narracji. Bywa też kluczowym elementem decydującym o odbiorze dzieła. Współczesne poszukiwania twórczyń i twórców są odbiciem pragnień, aspiracji i lęków nas wszystkich – mieszkańców umierającej planety poruszającej się z prędkością dziewięciuset tysięcy kilometrów na godzinę w bezdusznym i zimnym kosmosie. Czy naprawdę chcemy wierzyć w akceleracjonistyczne idee stawiające wzrost – zużywający zasoby szybciej niż ekosystemy mogą się regenerować – ponad dobro naszej planety czy nas samych? Czy idea holograficznego wszechświata – według której trójwymiarowa rzeczywistość, którą odczuwamy, może być informacją zapisaną na dwuwymiarowej powierzchni, podobnie jak hologram – może wpłynąć na nasze sądy i decyzje? Czy jako jedyny gatunek zdolny do manipulowania biosferą na dużą skalę czujemy się komfortowo ze świadomością, że zafundowaliśmy Ziemi szóste masowe wymieranie – że co roku nieodwracalnie znika od pięciu do pięciuset tysięcy gatunków? Być może tylko spekulatywne, potencjalne wersje rzeczywistości, tworzone przez marzycieli sprawczości, wizualne buntowniczki, podróżników wirtualnych galaktyk, mogą pomóc nam zrozumieć zawiłą i splątaną realność, kierując nasze spojrzenia zarazem w głąb indywidualnych mikrokosmosów, jak i na planetę jako żywy organizm, którego częścią jesteśmy. 

Bibliografia:
Yuk Hui, Rekursywność i przygodność, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego: 2022
Yuk Hui, „An Introduction to Machine and Sovereignty: For a Planetary Thinking”, e-flux Journal, Issue #153, April 2025, online: https://www.e-flux.com/journal/153/662133/an-introduction-to-machine-and-sovereignty-for-a-planetary-thinking (dostęp: 20.10.2025)

Roland Robertson (ed.), European Glocalization in Global Context, Palgrave Macmillan: 2014
Roland Robertson, Globalization: Social Theory and Global Culture, Sage: 1992

Organizatorzy: 
Modal Gallery, SODA Manchester (School of Digital Arts, Manchester Metropolitan University)
Instytut Adama Mickiewicza
Galeria Arsenał w Białymstoku

Partner:
Pracownia 3D i Zdarzeń Wirtualnych II, Wydział Sztuki Mediów, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Wydarzenie jest częścią UK/Poland Season 2025 organizowanego przez British Council, Instytut Adama Mickiewicza i Instytut Kultury Polskiej w Londynie, finansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych w Polsce

Crash

Prezentacja projektów Pracowni 3D i Zdarzeń Wirtualnych II Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki
Realizacja jest częścią zadania badawczego WSM/D/ZB: ATSM*
*at the same moment
realizowanego na Wydziale Sztuki Mediów ASP w Warszawie

Crash, Crash ID
osoby artystyczne: Bartosz Bartosiak, Magdalena Doszla, Paweł Dyja, Kamila Flesińska, Mateusz Hołysz, Dawid Konopka, Kamil Kucharzewski, Wojciech Pietryka, Mateusz Wolniaczyk, Zuzanna Wudarska

Projekty, zrealizowane na konferencję, wynikają z zainteresowania mechaniką i estetyką crash testów — rodzaju kontrolowanych zderzeń. To ściśle zaprogramowane imitacje wypadków, mające na celu zapewnienie samochodom odpowiednich standardów konstrukcyjnych. Podczas nich bada się nie tylko zachowanie pojazdu, ale również oddziaływanie wypadku na ludzkie ciało, do czego służą specjalnie zaprojektowane manekiny, zwane crash test dummies.

Crash ID
projekcja, facial motion capture, kamera, projekcja (realizacja wyprodukowana w ramach konferencji)
Instalacja bazuje na badaniu granic tożsamości w świecie wirtualnym. Interaktorki i interaktorzy mają możliwość zmiany swojego wizerunku w kierunku poszerzenia granic ucieleśnienia poprzez zastosowanie technologii przechwytywania mimiki twarzy w czasie rzeczywistym. Działanie jest narracyjnym wstępem do instalacji Crash, stając się sennym i poetyckim manifestem kwestionującym reguły testów i nieodwracalność zdarzenia.

Crash
VR multiplayer, unreal engine, HMD, środowisko, wnętrze samochodu osobowego, printy (realizacja wyprodukowana w ramach konferencji)

Wieloosobowe doświadczenie VR, pozwalające na kolektywne współdziałanie uczestniczek i uczestników, mogących odbyć zaprojektowaną i zaprogramowaną podróż, której forma i napięcia określają relację między pasażerami. Praca bada granicę poczucia sprawczości, motoryki i relacyjnego współodczuwania. Jej deterministyczny, z góry wyznaczony kierunek, jest badaniem relacyjnych interakcji w obliczu nieodwracalnego zagrożenia, z pytaniami o charakter realnych i wirtualnych emocji.

Pokaz dopoełnią doświadczenia VR przygotowane przez osoby artystyczne w ramach pracowni:  

Agata Chodera, Animalis | Interaktywne doświadczenie VR (6dof) | dyplom magisterski, 2019

Pola Komarowa, Lunatic | interaktywne doświadczenie VR (6dof) | unreal engine, hmd, skan laserowy kina Luna, skany wolumetryczne | dyplom magisterski, 2021

Rafał Kruszka, User Agreement | Interaktywne doświadczenie VR (6dof), AI | unreal engine, hmd | dyplom magisterski, 2023

Sonia Kaźmierczak, Magna mater | doświadczenie VR (6dof) | unreal engine, hmd | dyplom magisterski, 2023 | performerzy: Robert Bigus, Weronika Kocewiak, Kamil Kucharzewski, Agnieszka Słowikowska
muzyka: Szymon Weiss

Nowe Ekosystemy Sztuki

Nowe ekosystemy sztuki | 8.11-8.12.2024

wystawa online: https://horyzontyzdarzenwirtualnych.com/editions/edycja-4/

Galeria Salon Akademii | Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Krakowskie Przedmieście 5, wejście od ul. Traugutta

Online, na platformie: Horyzonty zdarzeń wirtualnych: 10.12-31.12.2024
Wernisaż wystawy | 8.11.2024 (piątek), godzina 18 | wstęp wolny
Oprowadzanie autorsko-kuratorskie | 9.11.2024 (sobota), godz. 12 | wstęp wolny

Artystki i artyści: Wojciech Bąkowski, Rafał Dominik,  Eternal Engine (Martix Navrot & Jagoda Wójtowicz), Justyna Górowska WetMeWild, Piotr Kopik, Norman Leto, Agnieszka Polska, PXKRW (Ewelina Aleksandrowicz & Andrzej Wojtas), Sebulec, Janek Simon

Zespół kuratorski: Eliza Urwanowicz-Rojecka & Jakub Wróblewski
Identyfikacja wizualna: Renata Motyka
Architektura wystawy: Jakub Marzoch
Produkcja: Iga Chmielecka & Paweł Nowak
Koordynacja: Eliza Urwanowicz-Rojecka & Jakub Wróblewski

Aktualne we współczesnej kulturze i sztuce wizje zaangażowanych w dobro planety, zrównoważonych ekologicznie przyszłości, począwszy od wersji spekulatywnych po bardziej realistyczne czy racjonalne, kwestionują wzrost jako podstawowy paradygmat społeczny kapitalizmu, poszukując dla niego alternatyw. Dominujące neoliberalne narracje skoncentrowane na ideach postępu, rozwoju i wzrostu oraz na założeniu, że ich urzeczywistnienie jest możliwe dzięki stałemu postępowi technicznemu i coraz doskonalszym technologiom, możemy – jak twierdzi Michał Krzykawski – „skontrować jedynie poprzez budowanie głębszych, międzydziedzinowych sposobów rozumienia technologii i relacji łączącej człowieka z maszyną, a także wytwarzanych w tej relacji wartości” (Krzykawski, 2023).

Może zatem – jak sugeruje Yuk Hui – próbując nazywać nierozpoznaną przyszłość, warto jest rozpoznać teraźniejszość różnorodności technologicznej, czyli różnorodności w sposobie rozumienia i budowania technologii (Hui,2023)? Aby to uczynić, naszym zdaniem, warto realnie spojrzeć na strukturę współczesnej technosfery i jej powiązań z polem sztuki. Dzięki rozwiązaniom technologicznym coraz dokładniej wytwarzamy tekst, obraz i dźwięk razem z ich własnościami przestrzennymi stymulującymi podstawowe zmysły. Do bogatego (a coraz częściej proceduralnego) instrumentarium narzędzi 2D, 3D, cloud renderingu, motion capture, kasków VR oraz silników growych wkraczają nowoczesne algorytmy uczenia maszynowego działające w czasie rzeczywistym, oparte na obliczeniach wykonywanych przez potężne zespoły serwerów. Jednym z najaktualniejszych zagadnień są modele generujące przedstawienia traktowane jako alternatywne wersje rzeczywistości. Jak podaje firma OpenAI (która w lutym 2024 r. opublikowała Sorę, narzędzie text-to-video): „nasze wyniki sugerują, że skalowanie modeli generowania wideo jest obiecującą drogą do budowy symulatorów świata fizycznego ogólnego przeznaczenia” (OPENAI, 2024).

Niedługo czeka nas możliwość odbierania dowolnych interaktywnych treści w wysokojakościowym, stereoskopowym, strumieniowym obrazie i dźwięku 3D o dowolnej estetyce i tematyce. Sny na życzenie – tworzone na podstawie wyrażonej głosowo prośby – materializują się dzięki rozwiniętej technice promptowania (bez znaczenia, w jakim dialekcie mówimy; dostępne narzędzia pozwalają na tłumaczenie w czasie rzeczywistym z niewielką latencją). W kontekście powstających w ośrodkach badawczych i prywatnych koncernach (a często konsorcjach obydwu z nich) komputerów kwantowych sytuacja zyskuje nowe, dynamiczne perspektywy i znaczenia. Pełne zanurzenie staje się możliwe dzięki modelom LLM i bazom danych zawierającym nieskończone zbiory grafik i dźwięków, uzyskanych w sposób etyczny lub nie. Panuje ciągły, rosnący i niezaspokojony apetyt na obrazowanie, obliczenia i symulacje z wykorzystaniem AI. GPT i inne modele językowe, takie jak ChatGPT, mogą tworzyć iluzję ludzkiej konwersacji bez żadnego białkowego doświadczenia, wpływając nie tylko na nasze oddalanie się od rzeczywistości, ale na możliwość już nawet nie przetwarzania czy symulowania jej, lecz automatycznego, mechanicznego generowania – bez udziału człowieka. Ten współczesny „system technologiczny” (Hui, 2023) tworzy nowe warunki funkcjonowania z nieustanną możliwością samoregulacji i samodoskonalenia się. Oczywiście nie pozostaje to bez wpływu na sferę polityczno-ekonomiczno-kulturową, nie mówiąc o kwestiach związanych z ekologię.

Korzystanie ze sztucznej inteligencji powoduje zużycie od 1,8 do 12 litrów wody na każdą kWh energii. Oszacowano, że ChatGPT potrzebuje około pół litra wody na interakcję składającą się z 20 do 50 pytań. Co najmniej 10 tys. gatunków rocznie znika z powierzchni globu? Ostatnie dane Światowej Organizacji Meteorologicznej pokazują, że do 2100 roku nawet ssaki naczelne panujące na Ziemi mogą zmniejszyć swoją liczebność o 80%. To jedynie przykładowe przerażające statystyki dotyczące ekosfery, których oczywiście można by podać znacznie więcej. Jak ta wiedza wpływa na strategie artystyczne? Czym może być śnienie o nadchodzącej rzeczywistości? Czy będziemy w stanie żyć nadziejami i pragnieniami o utopijnych relacjach horyzontalnych, czy też skupimy się na materialistycznych i impulsywnych potrzebach przetrwania tu i teraz? 

W tych nowych ekosystemach sztuki, współtworzonych przy użyciu nowych narzędzi – ale i z rosnącą świadomością kosztów i zagrożeń wynikających z ich stosowania – bywamy zagubieni. Z jednej strony jesteśmy znudzeni tradycyjną Campbellowską liniową drogą. Kto raz pozna i zrozumie Bohatera o tysiącu twarzy, ten nigdy nie będzie czerpał przyjemności z klasycznych modeli opowiadania historii. Lubimy sięgać po hybrydowe, modalne i hiperlinkowe sposoby tworzenia wątków i napięć. Z drugiej jednak strony, czy mogą być one wytwarzane w nurcie zero waste, bez wpływu na florę i faunę? Jakich kategorii użyć do opisania współczesności, zwłaszcza gdy chcemy też delikatnie „wychylić się w przyszłość”? To pytanie dotyczy nas samych – z całym arsenałem wątpliwości wokół eksploatacji surowców naturalnych, niepokojem związanym z szybkimi przemianami klimatycznymi i cywilizacyjnymi oraz niestabilną globalną sytuacją ekonomiczno-polityczną. Czy aby snuć wizje przyszłości, musimy używać futurystycznych narzędzi? I czy narracja w duchu s.f. to na pewno najlepsza strategia opowiadania o przyszłości świata? Jak odnajduje się sztuka wobec coraz bardziej precyzyjnych możliwości przewidywania czy przepowiadania przyszłości przez maszyny?

Prezentowane prace, w świadomy sposób wykorzystujące nowe techniki obrazowania, będą obejmowały szerokie spektrum zjawisk i relacji, uwzględniając perspektywę dewzrostu i krytycznej filozofii technologii. W obszarze praktyk artystycznych interesujące są indywidualne i subiektywne prognozy pojawiające się w opozycji do holistycznego podejścia do zjawisk globalnych oraz powszechnie obowiązujących metanarracji. Zaproponowane przez artystów opowieści będą ukierunkowane na poszukiwanie nowego spojrzenia na rzeczywistość, tworzenie jej reprezentacji i możliwych wizji oraz poszukiwanie i specyfikowanie narzędzi budowania przyszłości.

Organizator wystawy: Galeria Arsenał w Białymstoku
Partner: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Zespół kuratorski: Eliza Urwanowicz-Rojecka & Jakub Wróblewski 
Identyfikacja wizualna: Renata Motyka 
Architektura wystawy: Jakub Marzoch
Współpraca: Iga Chmielecka, Paweł Nowak, Katarzyna Urbańska
Redakcja i korekta tekstów: Ewa Borowska
Tłumaczenie z i na angielski: Aleksandra Sobczak-Kövesi
Zdjęcia z wystawy: Adam Gut
Promocja: Gabriela Owdziej, Piotr Trypus
Opieka nad właściwą realizacją projektu „Sztuki wizualne”: Julita Sitniewska
Wsparcie prawne: Urszula Dubieniecka-Kiszło
Opieka księgowa: Marlena Maleszewska, Anna Olesiewicz, Katarzyna Wilimas
Koordynacja: Eliza Urwanowicz-Rojecka & Jakub Wróblewski

Organizator wystawy

miejska instytucja kultury

Partner

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury

Partnerzy medialni

Digital Cultures 2024

Digital Cultures 2024

W dniach 21 i 22 września Eliza Urwanowicz-Rojecka reprezentująca Galerię Arsenał w Białymstoku oraz dr hab Jakub Wróblewski prof, ASP reprezentujący Wydział Sztuki Mediów ASP w Warszawie wezmą udział w Festiwalu Digital Cultures www.dcfestival.pl

Digital Cultures to wydarzenie w całości poświęcone kulturze audiowizualnej i sztuce cyfrowej. Spotkania, warsztaty, wykłady i prezentacje inspirujących projektów z Polski i ze świata.

Nowe obszary sztuki. Prawdziwe dane w sztucznym świecie
Eliza Urwanowicz-Rojecka | dr hab. Jakub Wróblewski

Wystąpienie ma na celu analityczną refleksję nad twórczością, produkcją, wystawianiem i funkcjonowaniem w obiegu sztuki projektów cyfrowych wykorzystujących w obszarze sztuki wizualnej nowe techniki obrazowania (m.in. współczesne narzędzia sztucznej inteligencji). Podczas wystąpienia pochylimy się nad pytaniami o charakter napięć i relacji powstających w świecie w którym wszystko jest już zmierzone, policzone, wprowadzone w bazy danych i przeanalizowane. Zastanowimy się, nad etycznością niektórych rozwiązań w tym obszarze. Czy modele języków naturalnych korzystające etycznie lub nie, ze stworzonych uprzednio dóbr kultury wprowadzając ideę remiksu w zbiorowe dziedzictwo mogą być niezależne? Czy narzędzia AI mogą tworzyć nowe wartości wizualne, audialne, narracyjne których jeszcze nie znamy? Czy drzemiący potencjał w połączeniu algorytmów w silnikami czasu rzeczywistego to właściwy kierunek i dlaczego taki istotne jest budowanie zespołów badawczo-artystycznych.

Wystawianie projektów imersyjnych:
Romuald Demidenko, Anna Szylar, Piotr Jędrzejowski, dr hab. Jakub Wróblewski, prof. ASP

Technologia nie jest najłatwiejszym materiałem do pracy dla kuratorów i architektów, a utwory cyfrowe wymagają często złożonych systemów podłączeń i okablowania, aby ich prezentacja mogła przebiegać bez zakłóceń, umożliwiając pełne doświadczenie odbiorcze. Jednocześnie, praca z technologią implikuje bardzo specyficzne kompetencje produkcyjne, które powinny iść w parze z umiejętnością odpowiedniej aranżacji przestrzeni pozwalającej na zdjęcie z widzów ciężaru technologicznego. Temat seamless technology, czyli “bezszwowej technologii” jest kluczowym punktem dyskusji o tym, w jaki sposób prezentować projekty cyfrowe w galeriach sztuki, muzeach i festiwalach mając na względzie ich uwarunkowania, ograniczenia i sposoby, w jakie widzowie będą wchodzić z nimi w interakcję wykorzystując bardzo zróżnicowane środki ekspresji.

HOMERUN | Open studios

Przegląd realizacji Pracowni 3D i Zdarzeń Wirtualnych Wydziału Sztuki Mediów ASP W Warszawie. Podczas pokazu zaprezentowane zostały realizację powstałe w wyniku procesów dydaktycznych i badawczych związanych z wykorzystaniem rozwiązań technologicznych: virtual reality, motion capture, virtual production oraz silników gameingowych. Wydarzenie stało się okazją do refleksji na temat współczesnych kierunków rozwoju sposobów konstrukcji zjawiska obecności w środowiskach wirtualnych oraz autorskich strategii artystycznych. Przegląd wpisuje się w działania platformy Horyzontów Zdarzeń Wirtualnych (https://horyzontyzdarzenwirtualnych.com/) realizowanych we współpracy z Galerią Arsenał w Białymstoku (https://galeria-arsenal.pl/). Wydarzenie zorganizowane jest w ramach HaPoC 2023: 7th International Conference on the History and Philosophy of Computing

Osoby artystyczne: Sonia Dudek, Sonia Kaźmierczak, Rafał Kruszka, Radomir Majewski, Agnieszka Suchocka, Aleksandra Lewandowska, Veronika Cherednychenko, Franek Warzywa, Xawery Deskur

Organizacja: Wydział Administracji i Nauk Społecznych Politechniki Warszawskiej
Pracownia 3d i Zdarzeń Wirtualnych I | dr hab. Piotr Kopik, prof. Asp | as Andrzej Szwabe
Pracownia 3d i Zdarzeń Wirtualnych II | dr hab. Jakub Wróblewski, prof. Asp | as Andrei Isakov | as Sebastian Sebulec
Wydział Sztuki Mediów | Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie | Horyzonty Zdarzeń Wirtualnych

Digital art – wykład Wojtka Markowskiego

Autor: Wojtek Markowski – VFX, VR, Art Producer | Z wywiadami z zaproszonymi osobami:
Anna Szylar – Laboratorium Narracji Wizualnych
Robert Mleczko – Visual Artist
Szymon Rogiński – Visual Artist

UK/Poland Arts Scoping Grants 2023

Galeria Arsenał w Białymstoku oraz Pracownia 3d i Zdarzeń Wirtualnych II, Wydział Sztuki Mediów ASP w Warszawie w dniach 8–12 maja odbyły wizyty studyjne w galeriach i centrach artystyczno-badawczych w Manchesterze – School of Digital Arts, w Liverpoolu – FACT, w Londynie – Zabludowicz Collection, w Belfaście – the Golden Thread Gallery, Digital Arts Studio, Ulster University Gallery, Queen’s University aby zainicjować współpracę na rzecz przyszłych wspólnych działań w ramach UK/Poland Season 2025.

W trakcie spotkań wymieniliśmy się doświadczeniami z działań w sferze sztuki korzystającej z narzędzi rzeczywistości rozszerzonej (3D, silniki gier, rzeczywistość wirtualna i in.) oraz z naszych poszukiwań autorskich strategii estetycznych, nowych sposobów budowania narracji oraz rozwoju mediów immersyjnych.

Wizyty studyjne były możliwe dzięki projektowi w ramach UK/Poland Arts Scoping Grants 2023 Fundacji British Council Polska.

PostPresenceStrategies

Wystawa osób studenckich związanych z Pracownią 3d i Zdarzeń Wirtualnych II Wydziału Sztuki Mediów ASP w Warszawie powstała w wyniku procesu dydaktyczno-badawczego nakierowanego na współczesne strategie eksplorowania zagadnień estetyki obecności oraz próby zdefiniowania rodzajów i modeli relacji między użytkowniczkami_kami. Osoby artystyczne poruszają się w różnych mediach i formatach wykorzystując interaktywne, kolektywne doświadczenia rzeczywistości wirtualnej i rozszerzonej, druk i skan 3d, silniki gameingowe, live performence, synhtografię oraz mechatronikę. Założenia realizacji artystycznych stawiają pytania o jakość relacji opartych na świadomej zgodzie zawieszonych pomiędzy przestrzenią fizyczną a wirtualną, nieustannie manewrując między ograniczeniami technicznymi a próbą znalezienia własnej, autorskiej estetyki – zarówno wizualnej oraz audialnej – jak i sposobów prowadzenia interakcji, mechaniki oraz narracji. 
W ramach wystawy zorganizowana została wymiana z ośrodkami naukowymi: ASFA | Athens School of Fine Arts, ABK | The Stuttgart State Academy of Art and Design, AKBILD | Academy of Fine Arts Vienna a Pracownią 3d i Zdarzeń Wirtualnych II ASP w Warszawie. Podczas spotkania osoby uczestniczące w działaniu podejmą próbę zdefiniowania tego, czym jest bliskość i bycie w tak dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości >>> https://ppffw.pl

osoby artystyczne: Sonia Dudek, Andrei Isakov, Radomir Majewski, Natalia Parandyk , Sandra Okrasa, Sebastian Sebulec, Konrad Smoleń, Aleksandra Sołtysiak, Jakub Wróblewski, Karo Zacharski
osoby kuratorskie: Aga Szreder, Rafał Żwirek, Jakub Wróblewski

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie / Wydział Sztuki Mediów
Katedra przestrzeni wirtualnej / Pracownia 3D i Zdarzeń Wirtualnych II
https://zdarzeniawirtualne.asp.waw.pl https://horyzontyzdarzenwirtualnych.com
zespół dydaktyczny:
dr hab. Jakub Wróblewski, prof. ASP | mgr Andrei Isakov | Sebastian Sebulec

Reality Bender

Pracownia 3D i Zdarzeń Wirtualnych || https://zdarzeniawirtualne.asp.waw.pl
Wydział Sztuki Mediów, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Zespół dydaktyczny: dr hab. Jakub Wróblewski, prof. ASP, mgr Andrei Isakov, Sebastian Sebulec

Na wystawie zaprezentowane zostaną prace aneksowe z Pracowni Alternatywnego Obrazowania prof. Włodzimierza Szymańskiego [*] i Doroty Kozieradzkiej oraz Pracowni Przestrzeni Audiowizualnej dr Łukasz Koseli 

Warsztaty Teoretyczne „Świadomość planetarna. Nowe rzeczywistości”